Het valt me vies tegen

En daarmee bedoel ik ook echt ‘vies tegen’. Teleurstellend. Balen. Je vraagt je misschien af waar ik het over heb. Meestal ben ik niet een somber persoon, zeker niet in de praktijk. Maar ik baal nu toch wel echt.

Ik baal over mijzelf, over mijn eigen lijf.

Ik weet sinds kort dat mijn linker schouder versleten is, artrose. Al jarenlang heb ik periodes flink pijn, vooral in de spieren rondom het gewricht. Dan loopt ook mijn nek vast en heb ik moeite om te werken. 

Wat doe je dan als fysio? Juist: paracetamol, laten behandelen en oefenen. Dit heeft de afgelopen jaren geholpen om mij op de been te houden. Klinkt misschien een beetje hoogdravend, maar hé: ik ben wel een fysio en ik werk met mijn armen…

PRACTISE WHAT YOU PREACH

Maar nu is de situatie uit de hand gelopen. Ik kan minder goed werken. Vooral de stevige massages en mobilisaties lukken niet. Ik heb daarna dan echt veel meer pijn. Ik werk nu ongeveer de helft en geef mijn schouder rust. Dit adviseer ik ook aan mijn eigen klanten, dus wellicht ook goed voor mijzelf 🙂 

Dat leek te helpen, de pijn werd echt minder. Kon weer op links slapen. En dan denk je: laat ik eens wat proberen. Iets kleins. Vier (!!) schroefjes in een schutting voor de verlichting. Dat was alles. En ik had weer pijn. Kon weer niet slapen. 

En dat valt me vies tegen!

Dat lichaam van mij dat alles kon, sterk was, doet het niet meer. Ik ben geschrokken van de lage belastbaarheid van mijn schouder. Voor mijn doen deed ik helemaal niets, maar daar dacht mijn AC gewricht anders over…

VROEGER KON IK DIT MAKKELIJK

En daar vlieg ik dus uit de bocht. Net als vele van jullie ( ik ben toch blijkbaar menselijk ;-). We vergelijken onszelf met vroeger. Met de situatie vóór de slijtage, vóór de kanker. “Dat stogzuigen moet toch niet zo moeilijk zijn? Voorheen deed ik het hele huis, boven en onder, in een ochtend.” Hoor je het jezelf zeggen? “Ik werkte altijd fulltime en nu lukt het net om twee uurtjes op het werk te zijn. Ik stel nog helemaal niets voor.” 

En dat bedoel ik met ‘uit de bocht vliegen’. Je kunt jezelf niet vergelijken met de situatie voordat je ziek werd. Want dan voel je alleen maar teleurstelling. Teleurstelling dat het niet goed met je gaat dat het niet snel genoeg gaat.

WEES LIEF VOOR JEZELF

Gun jezelf de tijd om te herstellen. En als je niet helemaal de oude wordt, lichamelijk en geestelijk, is dat ook OK. Dan komt er een versie 2.0 van je. Met op sommige gebieden aanpassingen, en op andere gebieden een verbetering. 

Ik weet het wel, ik help mensen hier dagelijks mee. En nu moet ik het zelf ook gaan doen. Accepteren dat mijn schouder vervelend doet. Misschien nooit meer zo sterk zal zijn als voorheen. Ik blijf natuurlijk oefenen om hem sterk te houden en kijk hoe ik mijn agenda kan aanpassen zodat ik kan blijven werken. Want ik hou enorm van mijn werk en van jullie. 

Hug, JoAnne